Livre para Amar
Você só é o que é e quem é porque quer...
O livre arbítrio nosso permite a nossa mudança e evolução, se quisermos que assim seja e trabalharmos para tal...
Não se torne escravo do futuro, seja sempre livre das coisas que o prendem, pois o futuro nunca lhe dará, coisas boas. Não importa o quão bom seja no momento algum dia o passado irá te lembrar do que fez e te fará chorar pelo que se tornou.
Mente sã
Mente aberta
Mente livre
Mente que nem sente
Virou a cabeça
Era só impressão
Não queria amar
Só queria ilusão
Era pavio
Que ascendia e apagava
Era noite serena
Vazio na estrada
Insistiu que era verdade
Aquilo que provou ser vaidade
No peito a dor
Do que não se formou
Limitado ao seu ego
Perdeu a vez
De ser quem sabe
O mais feliz freguês...
O sistema toma o nosso livre arbítrio - se o queremos de volta ele rapidamente arruma uma forma violenta de banir a gente, deixando-nos à margem da resignada sociedade que o serve
Queria ser uma nuvem, Poder viajar, sem me apegar ou me preocupar, ser livre. Se desfazer a todo instante e volta a ser uma nuvem em poucos instantes.
Do abismo vejo ao longe
Um horizonte
No meu cárcere sou livre
Nesse globo da morte, vivo
Num dia lagarta
Noutro com asa
Vou, voo
Quem sou
Ora fada
Ora sereia
No ar
No mar
Nem tente me encontrar
Sou certa aos loucos
Sou louca aos certos
Não vim para agradar
Deixe-me voar!
A vida amada
cultivada sobre brisa leve
canta com a alegria dos beija-flor.
Livre um pouco do ser social
com um puro e simples gesto de amor.
Enxergando a existência como uma planta
da qual consegue de forma autônoma se saciar .
Saciando-se de nós em si do melhor e mais simples que podemos ser..
A Amendoeira
Todos tremem como escravos sobre a neve, Livre eu me escondo dentro dos meus sonhos
Com o orvalho de flores opino sem medo
Sinto as andorinhas e minha terra
Quebraram meu coração
Rouxinóis vão bicar meu ventre
Desesperado em minha casca triunfarei, atrelado a guindastes, perdizes, pardais
a procissão roubada da princesa. Desperdiçando minhas flores para afugentar o medo das pontas de Ananthos,
oh sábio, Tanyontas o santo arco de loucura
E que face pálida é a noite afiada?
Eu trago uma mensagem e eu não me importo!
Η αμυγδαλιά
Κι αν όλοι τρέµουν σκλάβοι µέσ’ στα χιόνια,
λεύτερη εγώ µέσ’ στ’ όνειρό µου κραίνω
τη γνώµη µου άφοβα και µε άνθια ραίνω
το χώµα µου και νιώθω χελιδόνια
να µου σπαθίζουν την καρδιά κι αηδόνια
να µου βαράν τη µέση.
Απ’ το σκασµένο
φλούδι µου θριαµβικό χυµάει, ζεµένο
σε γέρανους, περδίκια, σπουργιτόνια
το ψίκι της κλεµένης Πριγκιπέσας.
Να, τους ανθούς µου ασώτεψα να διώξω
το φόβο από τις άνανθες κορφές σας,
ω Φρόνιµοι, τανυώντας τ’ άγιο τόξο
της τρέλας. Τί αν µαδώ χλωµή στ’ αγιάζι;
Φέρνω το Μήνυµα και δε µε νοιάζει!
*Transcriação por Sebastian Vassilopoulos
Nikos #Kazantzakis sob o pseudônimo de Petros Psiloritis, abril 1914
Pintura: Vincent Van Gogh, 1890
#nikoskazantzakis #Kazantzakis #αμυγδαλιά #amendoeira #petrospsilotiris #psilotiris #sebastianvassilopoulos #vassilopoulos #vangogh #https://www.facebook.com/OficialKazantzakis/ #OficialKazantzakis
Se meu coração é uma granada, puxe logo o pino, e me livre dessa agonia que é viver sem você.
Eu realmente queria que tivesse durado mais que uma noite..
MOMENTO DE REFLEXÃO
ANJOS E DEMÔNIOS
Como entendermos um amor que faz livre, liberta nas expressões ainda da carne, conceitos e crenças? Sem endemoniarmo-nos e sem sermos os anjos que pretendemos?
Aliás, como e com que reais conceitos e entregas amaria um anjo na terra? Um espírito superior simplesmente sentindo?
Qual parte do amor é luz? E existe alguma parte que não seja?
Se existe alguma outra parte é trevas?E de que devo chama-la?
Se a vida se processa por lentas e sucessivas aproximações de seu núcleo essencial, porque toda exterioridade se consome para isso? Assim, a pequena semente se liberta do conceito anterior de proteção do perisperma, bem como todo este conjunto se desfaz da casca. As estrelas para brilharem, e mais brilharem, se consomem a si mesmas.
O amor é contido ou contém? Se amarfanha ou expande? Explica ou sente? Deduz ou conduz? aceita ou rejeita? Incluí ou excluí?
De que falamos é amor? Ou do que somos capazes de dar?
A cegueira real está na deficiência do sentir; a deseducação mais flagrante da alma é nem se quer tentar o amor; o pior julgamento: julgar o que não compreende entendendo isso, e a pior falta de autoridade proferir sentenças sobre o que nunca se viveu em pleno estado de aprendizado e consciência.
CAMUFLAÇÃO
Lenço branco na janela
... Estou livre...
Pode subir...
Essa noite, nossas chamas
... Irão evoluir.
Antonio Montes
Seja solidário na caminhada, pois senão o seu caminho é que poderá ser solitário. Seja livre, mas ame, seja amigo, compartilhe, use das verdades, não seja safado e maldoso, tenha ética e bom senso e use, mas use muito da sabedoria.
